Choróbsko

Walczymy,walczymy i walczymy. Opanował nasz dom jakiś bardzo perfidny wirus i jak na razie jeszcze nie udało nam się do końca go zwalczyć. Perfidny, bo niby tylko katar, który później przechodzi w poważniejsze stany oddechowe. U Taty i Mi skończyło się niestety na antybiotyku, żeby go powstrzymać przed oskrzelami. Teraz walczymy o Zosię, bo trzyma się super jak na małą istotkę i wielkie zagrożenie. Ona jest w tej komfortowej sytuacji, że antybiotyk dostaje w moim mleku, który bardzo chętnie i ze smakiem wypija :-) Z całego chorobowego zamieszania tylko ja się Wirusowi postawiłam i jak na razie trwam...... nie zwyciężona :-) Oby tak dalej, ale szczerze mówiąc mam już serdecznie dosyć. Dzisiaj o mały włos nie wyszłam z siebie i nie stanęłam obok.... Mi jest nie do zniesienia, już drugi tydz. w domu wariuje jak dzikie zwierzę w klatce i ciężko ją czymś na dłużej zainteresować. Już nawet nie chce się bawić z Babcią Ewą, która dzielnie przyjeżdża nam pomagać. A wieczorami, kiedy urwisy śpią i nie mam siły na nic, marzę sobie o chwili kiedy wreszcie wszyscy razem wyjdziemy na spacer, zwłaszcza, że po (prawie) przedwiośniu znowu przyszła do nas zima. A to niespodzianka :-)

Poranne, wspólne leżakowanie. Jest jakiś pozytyw naszego choróbska - mieliśmy kilka dni na takie przyjemne leniuchowanie

Zosia w trackie anybiotykoterapii

Żeby wprowadzić trochę optymizmu i świeżości namiętnie kupuję hiacynty.

Kiedy Mi zobaczyła cebulki kwiatów zapytała mnie : mamo a dlaciego kupiłaś bujaki w doniczce??

A za oknem...